We kennen het wel, de triatlon. Triatlon is een sportieve activiteit die in één verschillende activiteiten combineert van drie individuele sportspecialiteiten van weerstand. Bij triatlon gaat om het hardlopen, fietsen en zwemmen. De triatleet moet op deze manier zijn faculteiten ontwikkelen in elk van de drie disciplines, waardoor een meer gevarieerde en complete training voor het lichaam wordt bereikt, door meer spiergroepen in training te gebruiken.
Op deze manier zal de amateur het zwembad regelmatig moeten bezoeken om het zwemmen te verbeteren, behalve dat hij moet gaan fietsen en rennen, met wat op een of andere manier de monotonie breekt, die de training van elk van deze sporten afzonderlijk voorzit. Deze sportactiviteit ontstond in 1978 erg toevallig als gevolg van een weddenschap tussen de Amerikaanse mariniers van de Hawaiiaanse basis waarop de tests die ze daar uitvoerden het moeilijkst waren.
Marinecommandant John Collins loste het probleem op door de drie races in één te verenigen om de moeilijkste te worden die ze konden tegenkomen. Hardheid werd Ironman genoemd, dus zou het geroepen worden voor diegenen die het zonder rust konden voltooien. Op deze manier was de ijzeren man degene die in staat was om terug te zwemmen naar Waikiki Bay (ongeveer 3.800 meter), een fietstocht naar Ohau (180 kilometer) en een lopende marathon (42 kilometer).
In de jaren tachtig arriveerde hij in Europa en in de Olympische Spelen van Sydney in het jaar 2000 werd hij voor het eerst voorgesteld op de Olympische kalender. De triatlon heeft zich zeer snel ontwikkeld en heeft de algemene fan benaderd met het uiterlijk van een verscheidenheid aan modaliteiten, niet alleen qua afstanden om te reizen, maar ook met betrekking tot de specialiteiten waarin hij concurreert. We hebben bijvoorbeeld de duatlon, een test waarbij alleen wordt gerend en gefietst om buitenzwemmen in koude winterperioden te voorkomen. Dat is de reden waarom triatlon een zeer interessante formule is voor het benaderen van persoonlijke uitdagingen, om de test te kunnen afronden, zonder in te gaan op de eis of het sneller of langzamer wordt gedaan, en ook om een gesocialiseerde praktijk met de groep vrienden.
In deze zin biedt de combinatie in een enkele competitie van drie specialiteiten die zo gevarieerd zijn, voor liefhebbers van grote uitdagingen, de mogelijkheid om langere (zoals Iron Man) gemakkelijker te testen dan wanneer je ze zou moeten uitvoeren met hetzelfde sportieve gebaar. De gewrichtsslijtage van een looptraining van 100 km en andere bestaande ultra-marathonformules is veel groter dan die van een triatlon waarbij de vormen en omstandigheden waarin de spieren werken worden gewijzigd.
Maar gelukkig presenteert de triatlon een groot aantal aan specialiteiten in termen van afstanden die worden toegepast, waardoor je deze specialiteit kunt oefenen zonder een test van tien uur te hoeven doen. Hoe dan ook, de hardheid van deze activiteit ligt fundamenteel in de aanpassing van het lichaam aan een ander type beweging wanneer we bijvoorbeeld zwemmen tot aan fietsen, of vooral wanneer we van hieruit naar het rennen gaan, omdat de musculatuur lijdt tijdens verandering van activiteit, vooral wanneer je moe begint te raken.
